فیلم Synchronic 2019

«سینکرونیک» فیلمی است که به لحاظ ساختاری، نسبت به آثار قبلی آرون مورهد و جاستین بنسون، بیشتر به سمت جریان اصلی و متعارف رفته و این موضوع به نوعی یک قدم به عقب محسوب می‌شود. آثار قبلی آن‌ها، به ویژه فیلم‌های کم‌هزینه و تدریجی «رزولوشن» و «ابدیت»، معماهای ذهنی جذابی را به تصویر می‌کشیدند که به آرامی رازهای زیرین داستان را آشکار می‌کردند. بیننده‌های باهوش می‌توانند...

«سینکرونیک» فیلمی است که به لحاظ ساختاری، نسبت به آثار قبلی آرون مورهد و جاستین بنسون، بیشتر به سمت جریان اصلی و متعارف رفته و این موضوع به نوعی یک قدم به عقب محسوب می‌شود. آثار قبلی آن‌ها، به ویژه فیلم‌های کم‌هزینه و تدریجی «رزولوشن» و «ابدیت»، معماهای ذهنی جذابی را به تصویر می‌کشیدند که به آرامی رازهای زیرین داستان را آشکار می‌کردند. بیننده‌های باهوش می‌توانند در پروالوک غیرواقعی این فیلم متوجه شوند که چه اتفاقی در حال وقوع است. و اگر هنوز نتوانسته‌اید متوجه شوید، در ادامه فیلم توضیحات زیادی وجود دارد که این موضوع را به وضوح بیان می‌کند. آنتونی مکی در این نقش بسیار عالی عمل کرده است. سخت است که به‌طور ناخودآگاه او را به عنوان «فالکون» مارول نبینید، اما در کل، او یک بازیگر دراماتیک مؤثر است. شیمی او با همکارش، جیمی دورنان، طبیعی و قابل‌باور است و به لحظات دراماتیک فیلم عمق می‌بخشد. آن‌ها به صحنه‌های خوبی می‌رسند که به عنوان EMT (تیم پزشکی اضطراری) فراخوانده می‌شوند و دیالوگ‌های خسته‌کننده و تکراری آن‌ها مؤثر است. در حالی که بخش پایانی فیلم بیش از حد فرمولی است، در مجموع این فیلم سرگرم‌کننده‌ای است و اگر آثار قبلی آن‌ها را ندیده بودم، احتمالاً از آن بیشتر لذت می‌بردم. پی‌نوشت: آیا کسی صداهای سینت Andrew Garland در «نابودی» را در ابتدای و انتهای فیلم شنید؟ با هر فیلمی که می‌سازند، آرون مورهد و جاستین بنسون سبک خود را در هم‌تنیدگی ژانر و رویکرد فکری خود بهبود می‌بخشند و «سینکرونیک» نیز از این قاعده مستثنی نیست. هرچند این فیلم به لحاظ جاه‌طلبی یک قدم کوچک رو به جلو به نظر می‌رسد، اما وقت تلف کردن نیست. حتی اگر تنها به یک نخ جالب اشاره کنند و نتوانند آن را به طور کامل باز کنند، هنوز هم این فیلم از بسیاری دیگر از آثار ژانر خود منحصر به فردتر است.