فیلم Red Heat 1988

فیلم "حرارت قرمز" به عنوان یک فیلم کمدی-پلیسی سرگرم‌کننده، صحنه‌های اکشن جذابی دارد (سکانس تعقیب اتوبوس فوق‌العاده بود). تنها چیزی که مانع موفقیت بیشتر آن می‌شود، ترکیب آرنولد شوارتزنگر و جیمز بلوشی است که هرگز برای من جذابیت نداشت. با این حال، این فیلم از والتر هیل همچنان یک اثر خوب است، هرچند نمی‌دانم چقدر می‌توان آن را با دیگر آثار آن دوران مقایسه کرد....

فیلم "حرارت قرمز" به عنوان یک فیلم کمدی-پلیسی سرگرم‌کننده، صحنه‌های اکشن جذابی دارد (سکانس تعقیب اتوبوس فوق‌العاده بود). تنها چیزی که مانع موفقیت بیشتر آن می‌شود، ترکیب آرنولد شوارتزنگر و جیمز بلوشی است که هرگز برای من جذابیت نداشت. با این حال، این فیلم از والتر هیل همچنان یک اثر خوب است، هرچند نمی‌دانم چقدر می‌توان آن را با دیگر آثار آن دوران مقایسه کرد. **3.5/5** داستان فیلم دربارهٔ کاپیتان ایوان دانکو (آرنولد شوارتزنگر) است که یک پلیس جدی شوروی است و به شیکاگو فرستاده می‌شود تا یک قاچاقچی مواد مخدر روسی را دستگیر کند. با ورود به این شهر، دانکو با آرت ریدزیک (جیمز بلوشی) که یک پلیس خیابانی با شوخی‌های تند و معروف به دور زدن قوانین است، همراه می‌شود. این دو نفر که کاملًا متضاد یکدیگر هستند، یک اتحاد غیرمنتظره تشکیل می‌دهند چون روش‌های شوروی دانکو با تکنیک‌های آزاداندیش ریدزیک ترکیب می‌شود. در دهه 1980، فیلم‌های پلیسی-کمدی زیادی وجود داشت، و همکاری دو پلیس با ویژگی‌های متفاوت چیز جدیدی نبود. با این حال، با وجود وابستگی واضح فیلم به کلیشه‌ها و شوخی‌های قدیمی روسی-آمریکایی، "حرارت قرمز" یک فیلم خنده‌دار و پرهیجان است. ترکیب آرنولد شوارتزنگر با جیمز بلوشی نتیجه خوبی به همراه دارد. بله، گاهی اوقات شوخی‌های فیلم خشن است، اما رفتارهای خودپسند بلوشی با فریم روباتیک شوارتزنگر به طرز شادی‌بخشی ترکیب می‌شود. همه این‌ها در میان خشونت و قتل‌هایی که توسط کارگردان والتر هیل ایجاد شده، به تصویر کشیده می‌شود. بازیگران پشتیبان نیز از کیفیت بالایی برخوردارند، از جمله پیتر بویل، اد او'راس، لورنس فیشبرن، و دیگران که به جذابیت فیلم افزوده‌اند. همچنین خوب است که هیل فیلم را در مکان‌های واقعی در ایلینوی و مسکو فیلمبرداری کرده است تا جذابیت بصری بیشتری به فیلم بدهد. موسیقی جیمز هورنر نیز به‌خوبی با محتوای فیلم هماهنگ است. این فیلم به راحتی قابل مشاهده است و برای طرفداران آرنولد و جیمز، فیلمی قابل نقل قول محسوب می‌شود. گاهی اوقات، همین برای یک فیلم از این دست کافی است. 7/10 نمی‌دانم آرنولد شوارتزنگر در این فیلم جنایی تا چه حد بازیگری کرده است. او به نوعی شبیه جان وین در "برنیکن" (1975) است، که به یک کشور دیگر فرستاده می‌شود تا با یک پلیس محلی همکاری کند و یک جنایتکار خطرناک را به کشورش بازگرداند. در اینجا، او با "ریدزیک" (جیم بلوشی) همکاری می‌کند تا یک قاچاقچی مواد مخدر را که باعث مرگ شریکش شده و فرار کرده، پیدا کند. به انصاف، آرنولد در اینجا کمی شوخی کرده است، اما بلوشی در این ماجراجویی نسبتاً بی‌نظم، چند بار به اشتباه می‌زند. ماجراجویی‌ها پیش‌بینی‌پذیر هستند و جوک یا سناریوی اصلی خیلی زود خسته‌کننده می‌شود. شاید این فیلم به ذوب یخ‌های روابط پس از ریگان بین ایالات متحده و شوروی اشاره داشته باشد، اما اجرا در برخی مواقع به کمدی احمقانه نزدیک می‌شود و من هرگز طرفدار سبک کمدی بلوشی نبوده‌ام. این فیلم به راحتی زمان را سپری می‌کند و به یاد ما می‌آورد که مدهای آن دوران چقدر عجیب بودند، اما بعد از آن، همه چیز به یک سطح متوسط می‌رسد.