فیلم Alfie 2004

بر اساس فیلم 1966 با همین نام و نمایشنامه 1963، فیلم _Alfie_ در سال 2004 با بازی جود لاو به عنوان یک جوان بریتانیایی که از تعهد فراری است، در منهتن جریان دارد. مانند فیلم اصلی، آلفی خود را احاطه شده از زنان زیبا می‌یابد و هر شب با یکی به رختخواب می‌رود. او هم به آن‌ها و هم به دوستانش بی‌احترامی می‌کند، اما وقتی می‌داند...

بر اساس فیلم 1966 با همین نام و نمایشنامه 1963، فیلم _Alfie_ در سال 2004 با بازی جود لاو به عنوان یک جوان بریتانیایی که از تعهد فراری است، در منهتن جریان دارد. مانند فیلم اصلی، آلفی خود را احاطه شده از زنان زیبا می‌یابد و هر شب با یکی به رختخواب می‌رود. او هم به آن‌ها و هم به دوستانش بی‌احترامی می‌کند، اما وقتی می‌داند که جذابیتش می‌تواند جایگزین آن‌ها شود، اهمیتی نمی‌دهد. اگر فیلم اصلی داستانی داشت که با نگاهی معاصر می‌توانست باعث شرم شود، _Alfie_ 2004 سعی می‌کند به نوعی آن داستان را برای مخاطب مدرن به‌روز کند. همان‌طور که معمول است، مکان فیلم به منظور جذب مخاطب آمریکایی تغییر کرده است، اما با اشاره‌ای غیرمستقیم به جذابیت «کاکنی» بازیگر اصلی _Alfie_ (مایکل کین) در قالب جود لاو. به اعتبار جود لاو، او در همان راهی که کین در 1966 جذابیت دارد، بدون نگرانی از عواقب، از یک رابطه به رابطه دیگر می‌رود. با این حال، با اینکه آلفی انگلیسی در نیویورک باقی مانده، این موضوع او را به‌طرز ناخوشایندی متمایز می‌کند و وقتی یک شخصیت واضحاً برای محبوب بودن طراحی نشده باشد، تضاد او با بازیگران دیگر تنها او را بیشتر از دیگران دور می‌کند. علاوه بر این، با اشاره‌های مکرر به مد روز، آلفی حتی برای بیشتر مردم به عنوان "آن دوست لوس" که روزگاری می‌شناختند، قابل ارتباط نیست و او به‌عنوان شخصیتی خودخواه و مغرور شناخته می‌شود. داستان بخش‌های بزرگی از فیلم اصلی را برمی‌دارد، اما به نظر می‌رسد که بسیاری از پیوندهای ظریف بین روابط آلفی را از دست می‌دهد و او را به شخصیتی بسیار بی‌ادب‌تر تبدیل می‌کند. عادت سیگار کشیدن آلفی حفظ شده است، که در یک فیلم مدرن نامناسب به نظر می‌رسد و این موضوع با حذف غیرقابل توضیح دلیل ارتباط سیگار کشیدن با داستان اصلی بدتر می‌شود. به‌طور کلی، _Alfie_ یک گام اشتباه کامل است که با ظهور جنبش #MeToo حتی ناخوشایندتر شده است. برخی فیلم‌ها نیازی به "به‌روزرسانی" ندارند و _Alfie_ قطعاً یکی از آن‌هاست. قطعاً جود لاو دارای جذابیتی خاص در بازآفرینی نقش مایکل کین به عنوان یک زن‌باره است. استراتژی معمول او در "دوست داشتن و ترک کردن" به زودی به‌دلیل ناتوانی‌اش در "عملکرد" به شدت تحت تأثیر قرار می‌گیرد و این موضوع عواقب مختلفی برای وجود سطحی‌اش (که در این نسخه به نیویورک منتقل شده) دارد. سینه میلار و سوزان سارانگون نمی‌توانند به این فیلم زیبا و بی‌محتوا کمک کنند تا به حرکت درآید، و لاو - هرچند از نظر ظاهری جذاب و شیک به نظر می‌رسد - به هیچ وجه جذابیت یا فریبندگی کین را ندارد. این فیلم موسیقی متن مناسبی دارد، اما بدون سیلا بلک همانند نیست...