فیلم True Grit 2010

برادران کوئن در طول دوران هنری خود، برخی از اصیل‌ترین، غیرمتعارف‌ترین و تحسین‌شده‌ترین فیلم‌های تاریخ سینما را ساخته‌اند. آن‌ها به اقتباس‌ها (مانند «کشور بدون مرد» و «برادر، کجایی؟») و بازسازی‌ها (مانند «لیدی‌کیلرز») پرداخته‌اند، اما حتی این فیلم‌ها هم نشان‌دهنده امضای غیرقابل‌انکار اصالت آن‌ها، دیدگاه منحرف‌شده‌شان نسبت به جهان و حس شوخ‌طبعی کنایه‌آمیزشان بوده است. اما درباره «شجاعت واقعی» چه می‌توان گفت؟ این فیلم به‌عنوان یک بازتجسم از...

برادران کوئن در طول دوران هنری خود، برخی از اصیل‌ترین، غیرمتعارف‌ترین و تحسین‌شده‌ترین فیلم‌های تاریخ سینما را ساخته‌اند. آن‌ها به اقتباس‌ها (مانند «کشور بدون مرد» و «برادر، کجایی؟») و بازسازی‌ها (مانند «لیدی‌کیلرز») پرداخته‌اند، اما حتی این فیلم‌ها هم نشان‌دهنده امضای غیرقابل‌انکار اصالت آن‌ها، دیدگاه منحرف‌شده‌شان نسبت به جهان و حس شوخ‌طبعی کنایه‌آمیزشان بوده است. اما درباره «شجاعت واقعی» چه می‌توان گفت؟ این فیلم به‌عنوان یک بازتجسم از رمان اصلی چارلز پورتیس توصیف شده است. اما نمی‌توان درباره این فیلم بدون یادآوری جان وین صحبت کرد: بهترین اقتباس از این کتاب یکی از نقش‌های برجسته این افسانه سینما بود و یکی از آن نقاط عطف فرهنگی که به‌ندرت مهندسی می‌شوند. بحث درباره آن فیلم به‌طور حتم بر روی وین و اجرای او متمرکز است: یک کابوی فراموش‌شده که به‌نظر می‌رسید کاملاً مناسب جان وین باشد. باید اعتراف کنم که pedigree برادران کوئن من را ترغیب کرد که این فیلم را ببینم. با اینکه به‌طور طبیعی علاقه زیادی به وسترن‌ها ندارم، اما با وجود تولید چند فیلم ضعیف (به شما نگاه می‌کنم، «بعد از خواندن بسوزان»)، استعداد خالص کوئن‌ها و انتخاب جف بریجز برای نقش جان وین مرا کنجکاو کرد. داستان ساده و مستقیم است: پدر متی راس جوان (هیلی استاینفلد) به دست یک مجرم کوچک (جاش برولین) به قتل می‌رسد و او تصمیم می‌گیرد که عدالت را به دست آورد. به همین منظور، او یک مارشال معروف به نام روبن "روستر" کوگبرن (جف بریجز) را استخدام می‌کند و یک رنجر مغرور تگزاسی (مت دیمون) نیز به آن‌ها ملحق می‌شود. و واقعاً همین است. نشانه‌های داستان‌پردازی خاص کوئن‌ها، پیچیدگی‌های فرعی که خود را به هم می‌پیچند، غایب است. اینجا با فیلمسازی ساده روبه‌رو هستیم که داستانی ساده را با تمام استعداد و قدرت خلاقانه‌ای که کوئن‌ها دارند، روایت می‌کند. اما آنچه که غایب نیست، غنای شخصیت‌ها، اجراهای بی‌نقص، فیلمبرداری زیبا و موسیقی گیراست که از دیگر ویژگی‌های فیلم‌های کوئن است. توجه به‌طور طبیعی بر روی جف بریجز متمرکز است که جسارت به خرج داده و یکی از اجراهای تعریف‌کننده یکی از مشهورترین بازیگران تاریخ را به عهده می‌گیرد. بریجز سعی نمی‌کند وین را تقلید کند، بلکه به درون این شخصیت نفوذ کرده و او را به‌عنوان یک لباس می‌پوشد. اما کار اصلی بر دوش شخصیت متی راس، با بازی فوق‌العاده‌هایلی استاینفلد، است که به‌اختصار یکی از بهترین اجراهایی است که در مدت زمان طولانی دیده‌ام. متی راس باهوش، زیرک، بالغ، بچه‌گانه، ترسو و شجاع است و نیرویی از طبیعت در خود دارد. او مورد ظلم واقع شده و به دنبال احقاق حق خود است و هیچ چیزی نمی‌تواند او را متوقف کند. این فیلم نسبتاً ساده از کوئن‌ها شایسته قضاوتی به‌همان اندازه ساده است: من واقعاً این فیلم را دوست داشتم. این فیلم از اجراهای قدرتمند بریجز و استاینفلد تا فیلمنامه تاریک، احساسی و خنده‌دار، و فیلمبرداری خیره‌کننده راجر دیکنز و موسیقی haunting کارتر برولول، سرشار از بزرگی است. این یکی از کامل‌ترین فیلم‌هایی است که تاکنون دیده‌ام. برخی گفته‌اند که این فیلم بهتر از نسخه اصلی با جان وین به کتاب پایبند است. من کتاب را نخوانده‌ام اما باید بگویم که احساس نکردم تفاوت زیادی بین نسخه جان وین و این نسخه وجود دارد. در نهایت، باید بگویم که این فیلم بسیار خوب بود. جف بریجز اجرای عالی از روستر کوگبرن داشت و به‌نظرم او در این فیلم به‌طرز قابل توجهی شبیه جان وین بود که شاید به همین دلیل آن را اینقدر دوست داشتم.