فیلم Moonraker 1979

**بزرگ‌ترین پیوند از همه!** "مون‌راکر" از ابتدا تا انتها لذت‌بخش است. این فیلم با صحنه‌های بزرگ، مکان‌های خیره‌کننده، طنز فراوان، بدل‌کاری‌های فوق‌العاده، زنان جذاب، یک شرور به یاد ماندنی و نفرت‌انگیز، جلوه‌های ویژه عالی و البته، سر راجر مور افسانه‌ای در نقش جیمز باند، همراه است. عناصر "فقط دو بار زندگی می‌کنی" - فضاپیماهایی که فضاپیماها را می‌بلعند - در اینجا گسترش یافته و "مون‌راکر" به خوبی...

**بزرگ‌ترین پیوند از همه!** "مون‌راکر" از ابتدا تا انتها لذت‌بخش است. این فیلم با صحنه‌های بزرگ، مکان‌های خیره‌کننده، طنز فراوان، بدل‌کاری‌های فوق‌العاده، زنان جذاب، یک شرور به یاد ماندنی و نفرت‌انگیز، جلوه‌های ویژه عالی و البته، سر راجر مور افسانه‌ای در نقش جیمز باند، همراه است. عناصر "فقط دو بار زندگی می‌کنی" - فضاپیماهایی که فضاپیماها را می‌بلعند - در اینجا گسترش یافته و "مون‌راکر" به خوبی با سادگی کلاسیکی که همیشه در فرانچایز باند وجود داشته، همخوانی دارد. جای تأسف است که ریبوت 2006 همه اینها را نادیده گرفت و تصمیم به دوری از فیلم‌های باند گرفت. "مون‌راکر" یکی از بهترین‌های دوران مور است. سال‌ها از تماشای "مون‌راکر" (1979) دوری کردم زیرا منتقدان تقریباً به‌طور unanimous گفتند که این فیلم وحشتناک است. بنابراین وقتی بالاخره نشستم تا آن را تماشا کنم، کاملاً انتظار یک فیلم ضعیف را داشتم. اشتباه! "مون‌راکر" از ابتدا تا انتها به شدت سرگرم‌کننده است و یکی از بهترین‌های دوران ۷ فیلمی راجر مور در این سری است. داستان حول محور 007 می‌چرخد که به تحقیق در مورد هوگو درکس (مایکل لونسدال) می‌پردازد، پس از آنکه یک شاتل فضایی که به بریتانیا قرض داده شده، دزدیده می‌شود. باند به آرامی متوجه می‌شود که درکس طرح دیوانه‌واری برای بازسازی نژادی از انسان‌های کامل دارد. جابز بزرگ (ریچارد کیل) از "جاسوس که مرا دوست داشت" (1977) بازمی‌گردد و باند با دکتر هالی گودهد (لوئیس چایلز) زیبا همکاری می‌کند. داستان با یک نبرد چشمگیر در ایستگاه فضایی درکس به اوج خود می‌رسد. همه چیز در "مون‌راکر" فراتر از حد معمول است: مکان‌ها، اکشن، طرح شیطانی، طنز، جدیت، جابز و پایان فضایی. این برای فیلم‌های باند کارساز است زیرا این فیلم‌ها هرگز قرار نبوده‌اند که قطعات عمیق و تفکر برانگیز هنری باشند، بلکه تکه‌های بزرگ و هیجان‌انگیز با حس کمدی از ابسوردیسم هستند. یکی از نکاتی که من در هر ماجرای باند انتظار دارم، سفرهای جهانی و مکان‌های شگفت‌انگیز است. این یکی از دلایلی است که من "مجوز برای کشتن" (1989) را ضعیف می‌دانم، اما "مون‌راکر" در این زمینه فوق‌العاده عمل می‌کند! فیلم با صحنه‌های نفس‌گیر در ارتفاعات ناپا ولی کالیفرنیا آغاز می‌شود، در حالی که باند در یک دوئل پرش از آسمان سرگرم است. از آنجا به فرانسه، ونیز، ریودوژانیرو، جنگل‌های برزیل و گواتمالا و آبشارهای شگفت‌انگیز ایگواسو در آرژانتین می‌رویم. لوئیس چایلز یکی از زیباترین و کارآمدترین "دختران" باند است. البته نام او، "دکتر گودهد"، در سنت نام‌های مضحک مانند پوسی گالور و چیو می به نظر می‌رسد. در عین حال درکس یک رقیب جدی و formidable است که با شرارت کارتون‌گونه جابز در تضاد است. این فیلم در هر سطحی برای سرگرم کردن تماشاگر کار می‌کند، اما بسته به سلیقه‌ها، برخی ممکن است انتقادی داشته باشند. به عنوان مثال، بسیاری طنز عجیب و غریب مرتبط با جابز را مورد انتقاد قرار می‌دهند. نکته خوب این است که واقعاً خنده‌دار است و احتمالاً چندین بار خواهید خندید. با این حال، داستان به طور اساسی جدی باقی می‌ماند، هرچند کاملاً غیرقابل باور، که با سری در ارتباط است، مثلاً "گلدفینگر" (1964) و "فقط دو بار زندگی می‌کنی" (1967). برخی دیگر به ایده باند در فضا اعتراض می‌کنند. من این انتقاد را درک نمی‌کنم. او در همه جای زمین و در هر اقیانوسی بوده، چرا که نه یک ماجراجویی در فضا برای یک چیز جدید؟ برخی از این انتقاد می‌کنند که "مون‌راکر" سعی در رفتن به سمت "جنگ ستارگان" دارد، اما این منطقی نیست؛ "مون‌راکر" هیچ ارتباطی با "جنگ ستارگان" ندارد. این مانند این است که بگویید "ثاندر بال" (1965) از "۲۰۰۰۰ لیگ زیر دریا" کپی‌برداری کرده زیرا صحنه‌های زیر آب دارد. نکته دیگری که می‌خواهم اشاره کنم: یکی از دلایلی که سال‌ها از "مون‌راکر" دوری کردم این بود که فکر می‌کردم بیشتر فیلم در فضا رخ می‌دهد، و فضا چیزی نیست که من در یک فیلم باند دنبالش باشم، اما اینطور نیست. باند تا بیش از یک ساعت و نیم پس از آغاز داستان به فضا نمی‌رود! فقط حدود ۲۳٪ فیلم در فضا اتفاق می‌افتد. مهم‌تر از آن، اوج داستان واقعاً جالب و هیجان‌انگیز است، برخلاف پایان "جاسوس که مرا دوست داشت"، که به‌طور قابل توجهی جذاب نیست. راجر مور بیشتر از هر بازیگر دیگری فیلم‌های باند را ساخته است (که تنها با شان کانری برابر است اگر ورودی غیررسمی او در سال 1983 "هرگز دوباره نگو" را شامل کنید). راجر این نقش را در سال 1972 در 44 سالگی آغاز کرد و در سال 1985 در 57 سالگی به پایان رساند (!!). با وجود سنش، او همیشه عالی به نظر می‌رسید و به‌طور کامل به عنوان 007 قانع‌کننده بود؛ بله، حتی در "نگاهی به یک قتل" (1985). فیلم‌های او شامل طنز و اکشن بیشتری نسبت به فیلم‌های باند اوایل دهه 60 بودند که به طور خاص در نوع خود فانتزی و مضحک بودند (مثل کلاه قاتل آدبال و غیره)، اما دوره مور چندان با فیلم‌های بعدی کانری متفاوت نیست، مانند "فقط دو بار زندگی می‌کنی" و به‌ویژه "الماس‌ها برای همیشه" (1971). بسیاری دوران کانری را ترجیح می‌دهند و من قطعاً این فیلم‌ها را قدردانی می‌کنم، اما من دوره مور را به عنوان سرگرم‌کننده‌ترین دوره در این سری می‌دانم. هر یک از فیلم‌های او در باکس آفیس موفق بودند و "مون‌راکر" موفق‌ترین فیلم باند بود تا "گلدن‌آی" پیرس برازنان در سال 1995. در میان آنها هیچ فیلم ضعیفی وجود ندارد. آنها رنگارنگ، زنده و پر از هیجان هستند. این فیلم ۲ ساعت و ۶ دقیقه است. امتیاز: A-