فیلم Flypaper 2011

Flypaper یک "جنایت و معما" غیرمتعارف است که در قالب یک کمدی احمقانه ارائه شده است. داستان با شخصیتی به نام تریپ (با بازی پاتریک دمپسی) آغاز می‌شود که برای گرفتن مقداری پول خرد وارد یک بانک می‌شود و ناگهان در میانه دو سرقت همزمان از بانک قرار می‌گیرد، که توسط دو باند مختلف انجام می‌شود؛ یکی از آنها بسیار حرفه‌ای و دیگری کاملاً برعکس....

Flypaper یک "جنایت و معما" غیرمتعارف است که در قالب یک کمدی احمقانه ارائه شده است. داستان با شخصیتی به نام تریپ (با بازی پاتریک دمپسی) آغاز می‌شود که برای گرفتن مقداری پول خرد وارد یک بانک می‌شود و ناگهان در میانه دو سرقت همزمان از بانک قرار می‌گیرد، که توسط دو باند مختلف انجام می‌شود؛ یکی از آنها بسیار حرفه‌ای و دیگری کاملاً برعکس. آنچه پس از آن رخ می‌دهد، یک آشفتگی احمقانه از داستان‌ها و چرخش‌های plot است که به‌طور کلی خنده‌دار و در برخی مواقع حتی بسیار مضحک است. بزرگترین نقطه قوت Flypaper شخصیت‌های متنوع و کلیشه‌ای آن است که هرچند همیشه موفق نیستند، اما در این مورد بسیار خوب عمل کرده‌اند، عمدتاً به خاطر نگارش هوشمندانه. دیالوگ‌ها تند و زیرکانه هستند و نحوه تعامل شخصیت‌ها با یکدیگر واقعاً از ویژگی‌های کمدی‌های بزرگ است. یکی از بهترین شخصیت‌ها، شخصیت کره‌ای (Peanut Butter) است که توسط تیم بلیک نلسون بازی شده و به همراه دوستش ژله (Jelly) یک دوئت از دزدهای بانک احمق و روستایی را تشکیل می‌دهند. تیم دیگر دزدان (حرفه‌ای) شامل گروه دیگری از کلیشه‌هاست، از جمله مرد سیاه‌پوست، مرد یهودی و مرد بریتانیایی (اینها نام‌های واقعی شخصیت‌ها نیستند، فقط اشاره‌ای به آنهاست)، که خود به خود به یک جوک "سه مرد به یک بار می‌روند" شباهت دارد و واقعاً از آنچه که ممکن است انتظار داشته باشید، خنده‌دارتر است. و سپس گروه گروگان‌ها (همه کارمندان بانک) هستند که هرکدام ویژگی‌های دیوانه‌وار خود را دارند و بیشتر از دزدان بانک از یکدیگر می‌ترسند. باید اعتراف کنم که از پاتریک دمپسی انتظارات زیادی نداشتم، اما او با استعدادش در زمان‌بندی و اجرا مرا خوشحال کرد. شخصیت او یک نابغه کاملاً پرانرژی و باهوش در زمینه اعداد و حقایق است که مصمم به حل معماهای عجیب و غریبی است که در بانک در حال انباشته شدن هستند و آقای دمپسی به خوبی نقش خود را بازی می‌کند. چه کسی می‌دانست مک‌دریمی یک حس شوخ‌طبعی جدی دارد. آیشلی جاد نیز بازیگر قابل اعتمادی است و می‌تواند کمدی‌های خوبی ارائه دهد. اما باید یک نکته را ذکر کنم: واقعاً جای تأسف دارد که همه این بازیگران (که هرگز از نظر ظاهری بد نبودند) به فشارهای ناشی از بوتاکس و فیلر تسلیم شده‌اند. او چهره‌ای واقعاً زیبا دارد، اما حالا که واضح است که کارهایی انجام داده، چشمانش پف کرده و در کل چیزی درست به نظر نمی‌رسد. دلیل اینکه این را می‌گویم این است که این موضوع بر بازیگری‌اش تأثیر می‌گذارد و گاهی اوقات باعث می‌شود ابراز احساساتش کمی عجیب باشد و این مقداری تجربه را در زمان تلاش برای انتقال یک احساس خاص خراب می‌کند. حتی در یک کمدی سبک‌دل، این می‌تواند بر کیفیت عملکرد کسی تأثیر منفی بگذارد. اما خوشبختانه خانم جاد هنوز استعداد زیادی دارد تا این را جبران کند. در واقع، تمام بازیگران واقعاً در نقش‌های خود خوب هستند، هیچ‌یک از آنها نام‌های بزرگی نیستند، اما این موضوع اهمیتی ندارد. تنها یک مورد انتخاب نادرست وجود دارد و آن هم مکایی فایفر است. او بازیگری بسیار خوب است، اما به وضوح برای نقش‌های جدی مناسب‌تر است. او نقش خود را بسیار جدی گرفت و همواره چهره‌ای بی‌احساس داشت حتی وقتی که همه در اطرافش مانند گروهی احمق رفتار می‌کردند. و حتی وقتی که به نظر می‌رسید در تلاش است تا خنده‌دار باشد، واقعاً موفق نبود. بنابراین، دیگر کمدی برای تو نخواهد بود، مکایی. از نظر داستانی، Flypaper اساساً به‌عنوان یک بازی پیچیده از "سرنخ" پیش می‌رود و در یک نقطه حتی شباهتی به نسخه‌ای خنده‌دار از "مظنونین همیشگی" دارد. داستان به طور تقریبی از نظر محتوا نازک است، اما در طول فیلم غلیظ‌تر می‌شود، بدون اینکه به طور مضحک پیچیده شود. داستان در طول فیلم برخی تناقضات دارد، اما به‌ندرت مزاحم است. و پایان‌بندی نوعی کلیشه است، اما بیایید راست بگوییم، آیا شما تا به حال "سرنخ" بازی کرده‌اید بدون اینکه در پایان بگویید "من از ابتدا این را می‌دانستم!"؟ درست است. هیچ چیزی در هیچ نقطه‌ای واقعاً لذت را خراب نمی‌کند. این یک کمدی نیمه‌تاریک و بزرگسالانه است، با دوز سالمی از فحاشی و شوخ‌طبعی خشن، هرچند نسبت به کارهای تارانتینو یا ریچی نسبتاً بی‌گناه است. در مورد این دو، گاهی احساس می‌کردم که کارگردان راب مینکوف به دقت آن‌ها را زیر نظر داشته و یادداشت‌هایی گرفته است، با توجه به برخی تکنیک‌های دوربین و ترفندهای کارگردانی که اینجا و آنجا به کار برده است، که تا حدی قابل قبول است، اما نه زمانی که فیلم شما شروع به شبیه شدن به یک کپی احمقانه می‌کند (به یاد "Snatch" می‌افتم...). خوشبختانه، Flypaper توانسته است به سبک خاص خود وفادار بماند و به سادگی از برخی الهامات کمدی‌های جنایی دیگر "قرض" بگیرد. و این چیز بدی نیست. در کل، Flypaper یک سرگرمی مناسب برای یک عصر روز یکشنبه است، در جایی بین سینمای مستقل و هالیوود با بودجه پایین. ممکن است کمی فراموش‌شدنی باشد، اما قطعاً به اندازه کافی خوب است تا شما را از ابتدا تا انتها در صندلی خود نگه دارد و من قطعاً آن را برای یک شب سرگرم‌کننده توصیه می‌کنم.