فیلم Project Almanac 2015

به نظر می‌رسد هیچ‌کس هرگز نمی‌تواند از فیلم‌های سفر در زمان برای فرار از واقعیت‌های زندگی سیر شود، درست است؟ زیرا امکانات بی‌پایانی وجود دارد که فیلم‌سازان می‌توانند به بررسی دینامیک‌های سوررئالیستی ابعاد مختلف بپردازند و به تماشاگران این امکان را بدهند که باورهای خود را تعلیق کنند و در شگفتی‌های شگفت‌انگیز علمی-تخیلی غرق شوند. اما سوال این است: آیا کارگردان تازه‌کار دَن ایزریلایت می‌تواند...

به نظر می‌رسد هیچ‌کس هرگز نمی‌تواند از فیلم‌های سفر در زمان برای فرار از واقعیت‌های زندگی سیر شود، درست است؟ زیرا امکانات بی‌پایانی وجود دارد که فیلم‌سازان می‌توانند به بررسی دینامیک‌های سوررئالیستی ابعاد مختلف بپردازند و به تماشاگران این امکان را بدهند که باورهای خود را تعلیق کنند و در شگفتی‌های شگفت‌انگیز علمی-تخیلی غرق شوند. اما سوال این است: آیا کارگردان تازه‌کار دَن ایزریلایت می‌تواند تمایز تازه‌ای به این ژانر پرطرفدار بیفزاید؟ به نظر می‌رسد که آثار برجسته‌ای مانند «لوپر» و «پیشگویی» امسال هیچ نگرانی از بابت رقابت با «پروژه آلمنک» ندارند. حتی «ماجراجویی عالی بیل و تد» در مقایسه با این فیلم جذاب‌تر و الهام‌بخش‌تر به نظر می‌رسد. «پروژه آلمنک» به شدت سطحی و به اندازه یک پروژه علمی دبیرستان که در تابستان از تلویزیون PBS پخش می‌شود، هیجان‌انگیز است. این فیلم در ارائه دوربین‌برداری نامنظم و شخصیت‌های کلیشه‌ای از بچه‌های نابغه، نتوانسته به خوبی عمل کند. ایزریلایت و فیلمنامه‌نویسانش، جیسان هری پاگان و اندرو دیتشمن، یک فیلم کودکانه و فرار از واقعیت را با حال و هوای علمی تخیلی ارائه داده‌اند، اما هر حرکتی که «پروژه آلمنک» به دست می‌آورد، به دلیل حرکات دوربین لرزان و برش‌های نامنظم، تحت تأثیر قرار می‌گیرد و این ماجراجویی علمی تخیلی را به یک فیلم بی‌ربط تبدیل می‌کند. همچنین، استفاده بیش از حد از تصاویر دوربین یافت‌شده خسته‌کننده است. این ترفند، زمانی که به طور محدود استفاده شود، می‌تواند تنش مورد انتظار را افزایش دهد، اما «پروژه آلمنک» تنها فیلمی نیست که روح این «ترفند» را خراب کرده است. واقعیت این است که سینمای معاصر، به ویژه در ژانرهای ترسناک و علمی تخیلی، به این تکنیک‌ها به حدی روی آورده که دیگر جایی برای بازگشت نیست. تعجبی ندارد که حرکات لرزان دوربین در «پروژه آلمنک» تحت تولید مایکل بی، که شهرتش به خاطر فیلم‌سازی لرزان و پرهیجان مستند شده، باشد. دیوید راسکین (با بازی جانی وستون)، نابغه علمی دبیرستان، آرزوی تحصیل در دانشگاه معتبر MIT را دارد و برای پذیرش، نیاز به یک پروژه آزمایشی در اتاق زیر شیروانی خود دارد. او با شرایط مالی دشواری روبروست و در تلاش است تا بورس تحصیلی‌ای پیدا کند که بار اقتصادی را بر دوش مادر بیوه‌اش کاهش دهد. دیوید در واقع شبیه پدر مرحومش است. پدرش انگیزه‌ای برای او فراهم کرده است تا به آرزوهایش در MIT برسد. او دستگاهی را که پدرش به‌طور ناتمام ساخته بود، پیدا می‌کند؛ دستگاهی مرموز که قابلیت جابه‌جایی افراد از طریق زمان را دارد. این کشف در کنار دوستانش و خواهر کوچک‌ترش، کریستینا (با بازی جینی گاردنر) انجام می‌شود که برای ثبت این دستگاه کنجکاو به همراه آنهاست. متأسفانه، «پروژه آلمنک» به سرزمین سریال‌های نوجوانانه تبدیل می‌شود و مزه علمی تخیلی‌اش را به یک انحراف بی‌معنی کاهش می‌دهد. دیوید راسکین پتانسیل این را داشت که به نسل جدید «مارتی مک‌فلای» تبدیل شود، اما داستان ضعیف و ماجراجویی‌های بی‌روح مانع از تحقق این پتانسیل می‌شود.