فیلم کره ای The Beauty Inside 2015

برخی افراد واقعاً تغییر می‌کنند. از بیرون. اگر این فیلم را ببینید، احتمالاً فیلم‌های اخیر مانند «کابلی» و «مرگ‌های ایان استون» و بسیاری از فیلم‌های با مفهوم بالاتر را به یاد می‌آورید. بله، نوآوری خاصی نداشت، اما به طرز هوشمندانه‌ای طراحی شده بود تا نتیجه‌ای متفاوت ارائه دهد. در واقع، این فیلم بر اساس فیلم/سریالی آنلاین به همین نام ساخته شده و شنیده‌ام که شباهت زیادی...

برخی افراد واقعاً تغییر می‌کنند. از بیرون. اگر این فیلم را ببینید، احتمالاً فیلم‌های اخیر مانند «کابلی» و «مرگ‌های ایان استون» و بسیاری از فیلم‌های با مفهوم بالاتر را به یاد می‌آورید. بله، نوآوری خاصی نداشت، اما به طرز هوشمندانه‌ای طراحی شده بود تا نتیجه‌ای متفاوت ارائه دهد. در واقع، این فیلم بر اساس فیلم/سریالی آنلاین به همین نام ساخته شده و شنیده‌ام که شباهت زیادی به کتاب «هر روز» نوشته دیوید لوویثان دارد. نظر من این است که این فیلم نتوانست انتظاراتم را برآورده کند، اما تماشایش بسیار آسان بود و به‌طور کلی فکر می‌کنم فیلم بدی نبود. اگر شما طرفدار فیلم‌های فانتزی هستید، باید آن را تماشا کنید. این یک فیلم داستانی جذاب است که با رمانس همراه است. به این معنا که این فیلم یک درام احساسی-رمانتیک عادی کره‌ای نیست، بلکه به خوبی پیچیدگی‌های یک رابطه را در شرایطی خاص به تصویر می‌کشد که یک نفر از نوعی اختلال عجیب رنج می‌برد. مانند فیلم‌های «همسر مسافر زمان» و «۵۰ قرار اول» و سایر فیلم‌های مشابه درباره مشکلات روابط. ساعت اول فیلم خیلی خوب بود، به‌طوری که همه‌چیز در آن دوره اتفاق می‌افتاد. از معرفی ساده تا چندین صحنه سرگرم‌کننده، تا اینکه خط داستان رمانس بر آن تسلط پیدا کرد. نیمه دوم کمی کشدار بود و هیچ رویداد جالبی غیر از ادامه داستان به‌صورت بی‌هدف اتفاق نمی‌افتاد، گویی که فیلم راهش را گم کرده بود. در این مراحل، بیشتر صحنه‌ها قابل پیش‌بینی بودند. این موضوع قدرت داستان‌گویی را تضعیف کرد. از آنجایی که این تم غیرمعمول بود، بر اساس آن، تفاوت زیادی ایجاد می‌کند که ما را به ادامه تماشا وادار کند. > "افراد می‌گویند زیبایی واقعی درون است، > اما برداشت‌های اولیه نیز به همان اندازه مهم هستند." به هر حال، وقتی شروع به تماشای یک داستان عاشقانه غیرمعمول می‌کنید، قطعاً نمی‌توانید بدون دانستن نتیجه آن را در وسط راه متوقف کنید. حس می‌کنم پایان فیلم نسبتاً قابل قبول بود، بدون هیچ پیچشی که از قبل بتوانید حدس بزنید به کجا می‌رود. بنابراین هیچ چیز خاصی نبود، اما به‌طرز ساده‌ای به پایان می‌رسد. تنها مشکل این است که فیلم ۲ ساعت طولانی بود و نباید بیش از ۹۰ تا ۱۰۰ دقیقه می‌بود. چیزی که می‌گویم مشکل خسته‌کننده بودن نیست، بلکه کشیدگی‌ای است که باید کوتاه و شیرین می‌ماند برای فیلمی زیبا مانند این. بازیگران فوق‌العاده بودند، اما نکته جالب این بود که همه آن‌ها نقش اصلی را بازی کردند، وو-جین. من فیلم‌های با مفهوم بالا زیادی دیده‌ام، اما هرگز ندیده‌ام که بیش از ۱۰۰ بازیگر نقش یکسانی را در یک فیلم ایفا کنند. ظاهر آن‌ها مدام تغییر می‌کرد، اما کارگردان به خوبی توانسته بود آن‌ها را در یک ریتم و شدت یکسان نگه دارد تا وو-جین را به عنوان یک شخصیت واحد به تصویر بکشد. این روزها انتظار بالایی از فیلم‌های کره‌ای وجود دارد. مردم زیادی در سراسر جهان یا فیلم‌های جنایی هیجان‌انگیز را دنبال می‌کنند یا کمدی‌های رمانتیک شیرین این منطقه را. می‌دانم که وقتی آن‌ها به تماشای این فیلم‌ها می‌نشینند، انتظار دارند که بهتر از فیلم‌های هالیوودی و اروپایی باشد. از این منظر، ممکن است ناامید شوند، زیرا احساس کردم این یک مفهوم عالی است که به دلایلی به سطحی عادی تنزل یافته است. اگر ذهن خود را بسته نگه‌دارید، ممکن است زمان شما برای تماشای آن ارزشمند باشد. شخصاً من آن را دوست داشتم، اما نگرانی من تنها در مورد قسمت سوم و کمی طولانی بودن آن بود. ۶٫۵/۱۰