فیلم Soldier Blue 1970

نسخه R-rated فیلم "سولدیر بلو" (1970) شامل 100 دقیقه رمانس با درجه G است که در ابتدای آن 15 دقیقه از جنایات گرافیکی و خونین به تصویر کشیده شده است. کارگردان رالف نلسون به هیچ عنوان در نشان دادن خشونت کم نمی‌گذارد؛ از قطع عضو و سوزاندن گرفته تا سر بریدن و نیش زدن (و دیگر اعمال وحشیانه) که به‌طور مکرر با حرکات آهسته‌ای شبیه...

نسخه R-rated فیلم "سولدیر بلو" (1970) شامل 100 دقیقه رمانس با درجه G است که در ابتدای آن 15 دقیقه از جنایات گرافیکی و خونین به تصویر کشیده شده است. کارگردان رالف نلسون به هیچ عنوان در نشان دادن خشونت کم نمی‌گذارد؛ از قطع عضو و سوزاندن گرفته تا سر بریدن و نیش زدن (و دیگر اعمال وحشیانه) که به‌طور مکرر با حرکات آهسته‌ای شبیه به آثار سم پکین‌پا به نمایش درمی‌آید. این صحنه‌های ابتدایی و پایانی قدرتی دارند؛ اما مشکل اینجاست که ما باید 100 دقیقه را با بازماندگان تک‌بعدی حمله اولیه هندی‌ها سپری کنیم. کاندیس برگن و پیتر استراوس شخصیت‌های ساده و سطحی را بازی می‌کنند؛ یکی naive و دیگری worldly است (البته که همین‌طور است)؛ یکی خجالتی و دیگری آزاداندیش (شگفت‌انگیز)؛ و به تدریج به یکدیگر احساساتی پیدا می‌کنند (اگر این را پیش‌بینی نکردید...). در نهایت، دونالد پلسنس برای تنوع مورد نیاز ظاهر می‌شود، اما این کافی نیست. اگر طرفدار اکشن‌های خشن به سبک وسترن هستید، ممکن است از برخی قسمت‌های آن لذت ببرید. اگر به فیلم‌های رمانتیک علاقه‌مندید، داستان عشق ممکن است شما را درگیر کند. اما بقیه افراد احتمالاً بهتر است دوباره "مرد کوچک بزرگ" (1970) را تماشا کنند. **_رمانس بازیگوش وسترن در میان دو کشتار وحشیانه_** پس از اینکه واحد پیاده‌نظامی با پرداخت‌کار توسط شاین‌ها در سال 1877 به قتل می‌رسد، یک سرباز بازمانده و یک همدرد هندی به هم می‌پیوندند تا به نزدیک‌ترین قلعه برگردند (پیتر استراوس و کاندیس برگن). جوان با نگرش تحقیرآمیز نسبت به آنچه او به عنوان یک رفتار خیانت‌آمیز می‌بیند و همچنین با احساسات رو به رشدش نسبت به زن جسور دست و پنجه نرم می‌کند. سپس او حقیقت وحشتناک را از نزدیک می‌بیند. "سولدیر بلو" (1970) یک وسترن سرگرم‌کننده اما عجیب است. در اصل، این فیلم یک رمانس جالب بین یک مرد نظامی میهن‌پرست و یک "روح آزاد" بی‌پروا است که به دلیل رها کردن نادانی‌های ویکتوریایی می‌تواند چالش‌های حیات وحش آمریکا را پشت سر بگذارد. این داستان با یک کشتار به رهبری شاین‌ها از گروهی غیرمخاطره‌آمیز از پیاده‌نظام آغاز می‌شود و با کشتار نظامی یک اردوگاه صلح‌آمیز شاین پر از زنان و کودکان پایان می‌یابد. دومی به وضوح بر اساس کشتار سند کریک در سال 1864 است. من به این نکته احترام می‌گذارم که فیلم نشان می‌دهد چگونه کشتارها در هر دو طرف رخ داده، اما به نفع شبه‌نظامیان قفقازی از طریق نمایش کشتن زنان و کودکان غش می‌کند و این در طرف مقابل نشان داده نمی‌شود. حمله ابتدایی هندی‌ها تضمین می‌کند که همدلی بیننده با هونوس (استراوس، "سولدیر بلو" نامی) باشد، بنابراین شما همسفر او می‌شوید: در ابتدا، هندی‌ها را به عنوان وحشی‌های تشنه به خون می‌بینید که هیچ تردیدی در ارتکاب قتل عام و سوءاستفاده از جسدها ندارند تا سلاح‌های گرم به دست آورند، اما در نهایت به این نتیجه می‌رسید که "قبیله" هونوس نیز می‌تواند در مواقع لزوم به همان اندازه وحشیانه و حتی بیشتر عمل کند. حملات وحشیانه به هر دو طرف اول آمریکایی‌های غیرمدنی و آمریکایی‌های جدیدتر اعمال می‌شود، اما بیشتر به نخستین‌ها، که مستند شده است. از دهه 1960 و 1970، بر روی بی‌عدالتی‌هایی که توسط ارتش ایالات متحده یا شبه‌نظامیان/مهاجران انجام شده، تأکید زیادی شده است و ما چند نمونه از آن را می‌بینیم: ووندد نی، بییر ریور و سند کریک (دومی بر اساس این فیلم به طور آزاد است). اما هرگز نمی‌شنویم که چه چیزهایی این اتفاقات را تحریک کرده و از جمله جنایاتی که اول آمریکایی‌ها علیه آمریکایی‌های جدید مرتکب شده‌اند. هرگز درباره "جنگ" داکوتا در سال 1862 نمی‌شنویم که در آن سنته سویی‌ها در حال جنگ بودند و بین 600 تا 800 مهاجر را کشته‌اند، که بزرگ‌ترین تلفات غیرنظامی وارد شده به آمریکایی‌ها توسط یک نیروی دشمن تا 11 سپتامبر بود (غیرنظامی، نه نظامی)؛ کشتار وارد؛ قیام نِز پرس که ده‌ها مهاجر را در آیداهو و وایومینگ کشت؛ و کشتار در فورت میمز. هرگز درباره تعداد زیادی از مهاجران بی‌گناه (نه نظامیان) که توسط گروه‌های جوان "جنگجو" به قتل رسیدند، نمی‌شنویم: در حالی که یک رئیس به نمایندگی از قبیله در حال امضای یک توافق صلح بود، آنها در حال دزدی، تجاوز و قتل بودند. به طور خلاصه، نشستن بر روی مبل و حمایت از آمریکایی‌های بومی آسان است، اما وقتی شما و عزیزانتان با شکنجه، تجاوز و قتل در بیابان تهدید می‌شوید، این‌طور نیست. مهاجران اروپایی زمین و منابع را می‌خواستند در حالی که اول آمریکایی‌ها به تکنولوژی ارزشمند آمریکایی‌های جدید نیاز داشتند. هر دو طرف از توافق‌نامه‌ها برای روابط صلح‌آمیز استفاده می‌کردند در حالی که هنوز در تلاش بودند تا آنچه را می‌خواستند به دست آورند، زمانی که جنگ هزینه‌بر بود. هر دو در مواقع ضروری به جنگ روی آوردند. باید اضافه کنم که رهبر نظامی واقعی که دستور حمله به اردوگاه سند کریک در جنوب شرقی کلرادو را صادر کرد، جان چیونگتون بود که حتی یک افسر ارتش نبود، بلکه رئیس خودخوانده‌ای از میلیشیا در قلمرو کلرادو در طول جنگ داخلی بود، زمانی که بیشتر مردان توانمند برای جنگیدن به نفع اتحادیه در شرق بودند (یادتان باشد که کشتار واقعی سند کریک در طول جنگ داخلی اتفاق افتاد، نه در سال 1877). جنایتی که چیونگتون و مردانش در سند کریک مرتکب شدند، جدا از ارتش ایالات متحده و غیرمعمول برای سیاست‌های دولتی بود. در پی آن، کاپیتان سیلاس سول، یک افسر از پیاده‌نظام اول کلرادو، آن را به عنوان یک کشتار بی‌عدالتی و وحشیانه‌ای که بر یک اردوگاه صلح‌آمیز انجام شده، محکوم کرد. من بخشی از نژاد آبی‌ناکی هستم و عاشق فرهنگ بومیان آمریکایی هستم، اما سفید کردن چهره چپ‌گرایانه جنایات هندی‌ها و تاریخ بازنگری شده مربوط به آن، فریبنده و نابرابر است. "سولدیر بلو" تا حدی به این موضوع دچار است، اما به اندازه کافی تعادل دارد که ارزش تماشا داشته باشد (برخلاف "به آنها بگویید ویلی بوی اینجا است" که 9-10 ماه قبل منتشر شد و به طرز فاحشی نادرست بود). این فیلم سرگرم‌کننده است و تعادلی در مورد جنگ‌های هندی ارائه می‌دهد، اگرچه تمایلاتش معمولاً به سمت اول آمریکایی‌ها است. مدت زمان فیلم 1 ساعت و 52 دقیقه است و در چیواوا و سونورا در شمال غرب مکزیک فیلم‌برداری شده است. نمره: B