سریال The Fall of the House of Usher

سقوط خانه آشر یک بازتولید جاه‌طلبانه از آثار ادگار آلن پو است و در عین حال چیزی است که به وضوح متعلق به مایک فلاناگان می‌باشد. متأسفانه، آثار فقیر ادگار آلن پو واقعاً شایسته این چنین برخوردی نبود. به‌طور خلاصه، این سریال داستانی نسبتاً پیچیده دارد که تلاش می‌کند داستان‌های پو را به جاهایی ببرد که هرگز برای آن‌ها طراحی نشده‌اند. مانند بسیاری از سریال‌ها در...

سقوط خانه آشر یک بازتولید جاه‌طلبانه از آثار ادگار آلن پو است و در عین حال چیزی است که به وضوح متعلق به مایک فلاناگان می‌باشد. متأسفانه، آثار فقیر ادگار آلن پو واقعاً شایسته این چنین برخوردی نبود. به‌طور خلاصه، این سریال داستانی نسبتاً پیچیده دارد که تلاش می‌کند داستان‌های پو را به جاهایی ببرد که هرگز برای آن‌ها طراحی نشده‌اند. مانند بسیاری از سریال‌ها در این روزها، من تنها یک قسمت را تماشا کردم تا حداقل نقد من تعادلی داشته باشد و سپس ادامه ندادم. بازیگری به‌طور عادلانه‌ای مناسب است، اما هر سریالی چیزی فراتر از فقط بازیگری باکیفیت نیاز دارد. در کل، این اثر ادگار آلن پو نیست. بلکه داستانی نسبتاً کشدار و ترسناک از یک خانواده است که جنبه‌هایی از آثار مشهور او را انتخاب کرده، اما هیچ چیز جالب یا حتی اصلی با آن‌ها ارائه نمی‌دهد. شعر زیر احساس من را نسبت به سقوط خانه آشر خلاصه می‌کند: در قفس طلایی طمع، داستانی مرگبار گشوده می‌شود، که در آن خود مرگ در شعرهای نجوا شده، جسور می‌شود. بگذارید سایه‌های ترس و وحشت از ذهن شما محو شوند، در این درام، بوم وسیع‌تری خواهید یافت. جایی که مانند عروسک‌هایی که به اراده استاد خود می‌رقصند، شخصیت‌ها به موعظه می‌پردازند و صدایشان کم‌رمق است. هرچند دارای نقص است، اما نخی وجود دارد که ارزش توجه شما را دارد، هیچ اوج هنری ندارد، اما حقیقتی سخت و عریان را به نمایش می‌گذارد. از درزهای داستان، داستانی ساده و شفاف درخشان است، از چنگال سرد طمع و آنچه واقعاً به معنای آن است. برای زندگی، برای مبارزه، زیر سلطه‌ی شانس، جایی که عاشقان ثروت دارند و دیگران تنها خاک را دارند. این شعر احساس من را نسبت به سریال خلاصه می‌کند. سریال با دیالوگ‌های زیرکانه و بازیگری عالی، تلاش می‌کند تا ضعف‌های داستان خود را بپوشاند. صحنه‌های مرگ به اندازه کافی وحشتناک نیستند و به نظر می‌رسد به محدودیت‌های بودجه طراحی تولید وابسته‌اند. این نمایش در سطح متا به خوبی در حال محکوم کردن طمع شرکتی عمل می‌کند و ممکن است برای برخی افراد احساس کاتارسیس ایجاد کند وقتی که می‌بینند طمع در دنیای خیالی سریال به جزای خود می‌رسد. اما نویسندگی داستان به گونه‌ای است که ما قرار نیست با این شخصیت‌ها همذات‌پنداری کنیم، آن‌ها عروسک‌هایی هستند که به پیشبرد دستورکار نویسندگان خود می‌پردازند و احساس نمی‌شود که انسان‌هایی هستند که طمع را در خود جذب کرده‌اند. به همین دلیل، شخصاً مرگ آن‌ها را نزدیک به کاتارسیس یا ترسناک احساس نکردم. مشکل این نمایش در نویسندگی آن است، زیرا فاقد داستانی منسجم است که موضوعاتی را در طول کل سریال ایجاد کند. این نمایش به فرمت کارتون «هیولای هفته» می‌پردازد که در آن یک بافت ارتباطی حداقلی برای فهم بینندگان کافی است تا درک کنند که این یک آنتولوژی نیست بلکه داستانی پیوسته در زندگی شخصیت‌های اصلی ماست. هر قسمت محکومیت جنبه‌ای مختلف از طمع شرکتی است و هر مرگ نمایانگر طمعی است که از طریق تصادفات ماوراء طبیعی، به سبک فیلم‌های ترسناک، به آن‌ها ضربه می‌زند. با وجود تمام انتقاداتش، داستان هسته‌ای اخلاقی دارد که در میان تمام تلاش‌های نامنظم خود برای رد طمع، درخشان است: موضوع این است که آنچه ما را غنی می‌کند، عشق خانواده و عزیزان‌مان است. ثروت به شما قدرت و کنترل می‌دهد، اما طمع بی‌پایان است و عواقبی به همراه دارد (برای خود و دیگران) و این عواقب برای همه ما تأثیرگذار است که چگونه ما را شکل می‌دهد، در حال گم شدن در خودخواهی جهل‌مان، غرق در طمع یا مردانگی، یا به قدری پیش رفته‌ایم که نمی‌خواهیم هیچ راهی به بیرون ببینیم. به نظر من، میراث این نمایش یک قطعه به‌موقع است که طمع انسانیت را در پی بحران اوپیوید منعکس می‌کند و تجربه‌ای کاتارسیس از طریق کلیشه کلاسیک «معامله با شیطان» فراهم می‌کند. اما در نهایت، این نمایش به دلیل داستانی بسیار سطحی و بررسی سطحی از موضوعش، دچار مشکل می‌شود. ارزش یادآوری این نمایش در دیالوگ‌های شعری و اغلب ملودیک و بازیگری بازیگران برجسته‌اش نهفته است. فقط انتظار نداشته باشید که با ترس‌های ناگهانی فوق‌العاده یا تصاویری زیبا مواجه شوید و از این نمایش لذت خواهید برد. در مجموع، نمره من ۷ از ۱۰ است.